Ένα μυθιστόρημα που περίμενε υπομονετικά από το καλοκαίρι να μιλήσω γι' αυτό είναι το "Όταν οι γυναίκες τολμούν" της Μαρίας Κωνσταντούρου. Έχω διαβάσει δύο ή τρία βιβλία της, αγαπώ τα μυθιστορήματα της, κι είχα δώσει ένα βιβλίο της σε διαγωνισμό πέρυσι εάν δεν κάνω λάθος.
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από την ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου... Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φίλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στεναχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ τον χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν'αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω τον σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
Μία γυναίκα που έζησε στην σκιά του άντρα της επειδή εκείνος το ήθελε. Έχει τα πάντα, αλλά η ψυχή της πνίγεται. Δεν έχει τίποτα που να θέλει, δεν μπορεί να έχει όσα θέλει. Πέφτει χαμηλά, πιο χαμηλά δεν γίνεται. Βρίσκει συντροφιά στο ποτό. Η κατάθλιψη την συντροφεύει κι η αγοραφοβία της προσφέρει μία αναμενόμενη συνάντηση. Καταφέρνει και η ζωή της αλλάζει προς το καλύτερο τελικά.
Όταν κάποιος τολμάει, ανεβαίνει μέχρι που καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του, πραγματοποιεί τα ονειρά του, βρίσκει το καλύτερο που μπορεί να έχει στη ζωή του. Είναι ένα βιβλίο που όταν το διαβάσετε, η ιστορία θα σας είναι γνωστή. Όχι από τον εαυτό σας απαραίτητα, από κάποιο φιλικό σπίτι, από μια γειτόνισσα, από κάποια γνωστή. Κάθε μία από εμάς θα μπορούσε να είναι στη θέση της, αλλά πόσες από εμάς θα είχαμε την δύναμη να τολμήσουμε;;;
Εσείς τολμάτε;;;; Περιμένω τα σχόλια σας και τις εντυπώσεις σας!!! Σας φιλώ και εύχομαι να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο!!!
Κωνσταντίνα
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από την ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου... Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φίλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στεναχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ τον χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν'αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω τον σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
Μία γυναίκα που έζησε στην σκιά του άντρα της επειδή εκείνος το ήθελε. Έχει τα πάντα, αλλά η ψυχή της πνίγεται. Δεν έχει τίποτα που να θέλει, δεν μπορεί να έχει όσα θέλει. Πέφτει χαμηλά, πιο χαμηλά δεν γίνεται. Βρίσκει συντροφιά στο ποτό. Η κατάθλιψη την συντροφεύει κι η αγοραφοβία της προσφέρει μία αναμενόμενη συνάντηση. Καταφέρνει και η ζωή της αλλάζει προς το καλύτερο τελικά.
Όταν κάποιος τολμάει, ανεβαίνει μέχρι που καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του, πραγματοποιεί τα ονειρά του, βρίσκει το καλύτερο που μπορεί να έχει στη ζωή του. Είναι ένα βιβλίο που όταν το διαβάσετε, η ιστορία θα σας είναι γνωστή. Όχι από τον εαυτό σας απαραίτητα, από κάποιο φιλικό σπίτι, από μια γειτόνισσα, από κάποια γνωστή. Κάθε μία από εμάς θα μπορούσε να είναι στη θέση της, αλλά πόσες από εμάς θα είχαμε την δύναμη να τολμήσουμε;;;
Εσείς τολμάτε;;;; Περιμένω τα σχόλια σας και τις εντυπώσεις σας!!! Σας φιλώ και εύχομαι να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο!!!
Κωνσταντίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου